اندر باب وبلاگ نویسی

امروز یه استتوس خوندم که دوست داشتم! بعد یه کامنت زیرش خوندم، باز هم دوست داشتم! یه کامنت دیگه، باز هم دوست داشتم! کامنت بعدی لینک بود به یک وبلاگ! پستش را خوندم دوست داشتم! به صفحه ی اصلی وبلاگ آمدم و چندین پست خواندم! باز هم دوست داشتم! ظاهرا وبلاگ یکی از نویسندگان چلچراغ بود! آخرین پستی که خواندم درباره ی عمر مفید وبلاگ ها بود! نوشته بود که آدم بعد از مدتی وبلاگ نویسی در هر بحثی که وارد می شود باید بگوید: اتفاقا من در این باره یک پست نوشته ام! خیلی دچار همزاد پنداری شدم! من خیلی وقت ها در بین حرف زدن هایم مرجع می دهم به وبلاگم! نوشته بود که یک نویسنده مگر در این دنیا چند علاقه دارد! چندین بار می تواند از این علایق بنویسد! دوباره یاد خودم کردم که شاید ده بار مسیر دانشگاه تا خانه را توصیف کرده ام! طوری که صدای خوانندگانم درآمد ولی خب مگر یک نویسنده چقدر علایق دارد! نوشته بود که آدم بعد از دو سال وبلاگ نویسی اگر خواننده پیدا نکرد باید در وبلاگش را تخته کند و اگر خواننده پیدا کند باید مخاطبش را به فلان نوع خاص، خواننده نگه دارد...این ها را که خواندم اول تعجب کردم! اگر وبلاگی تا دوسال خواننده نداشت باید درش تخته شود! بعد یادم آمد که فلسفه ی وبلاگ، عمومی بودنش است  و آرزوی وبلاگ نویس، داشتن خواننده! در واقع انقدر هعی وبلاگم را خصوصی سازی کردم این اهداف اولیه به کلی یادم رفته! انقدر در وبلاگم غر زدم یادم رفته که وبلاگ جایی است برای نوشتن مطالبی که چیزی به خواننده اضافه می کند! مدتی است حتی به خواننده هایم غر می زنم که این چه مدل کامنت گذاشتن است! انگار که نویسنده آن ها باشند و آن ها بایستی چیزی به من اضافه کنند! خلاصه این فکرها را کردم و دلم برای وبلاگ نویسی واقعی تنگ شد ولی هرچه فکر می کنم در خودم نمی یابم که مسیر دانشگاه تا خانه را شرح  دهم یا از پارک لاله تعریف کنم، در خودم نمی یابم که دانشگاه و کارآموزی را به استهزاء بگیرم! خلاصه وبلاگ نویسی به آن معنا که با خواندن نوشته چیزی به خواننده اضافه شود دیگر از من برنمی آید ولی سعی می کنم غرها و دلنوشته هایم را ادبی جلوه دهم! شاید روزی دوباره این بار حتی بهتر واقعا توانستم بنویسم!